Jorn en Anniek verveelt zuch. Mam is drok in de slaopkaomer en hef gien tied um met de kinder te speulen. “Weej wat,” zeg Jorn. “Wij gaot even naor de bos en dan zuuk wij daor een paor denneappels op veur een kiekkast.” “Of een paor gedreugde bladties of zo”, zeg Anniek, “maor wij mugt van mam niet allent de bos in.” “Dan gao wij allent maor een klein stukkie het bospad in, een hiel, hiel klein stukkie. En as wij dan wat vunden hebt, dan gao wij drekt weer naor hoes.” zeg Jorn. “Goed?”
Anniek zuukt een puutie en zij gaot op pad. Het duurt niet lang of zij hebt het puutie en de buutsen vol met denneappelties en Anniek hef een takkie met een mooi broen iekeblad. Maor ….. ze bint de weg kwiet. Anniek had al een paor keer tegen Jorn zegd dat ze niet wieder het pad in mussen, maor Jorn wol niet luustern. Hij miende daj een èendtie van het pad of nog mooiere bladties vinden kun en nou niet … nou bint ze de weg hielemaol kwiet.
“Gef niks”, zeg Jorn, wij loopt gewoon rechtdeur totdat wij de bos oet bint en dan vraog wij even de weg naor hoes, an een plietsie of zo.” Anniek wul net zeggen dat ze gien zin hef um rechtdeur te lopen, as ze een mooi klein vogeltie zöt. Hij zit op een lege tak te piepen. Ze löp der hen en…. “ Och moej es kieken hij is hielemaol niet bang veur mij, hij blif gewoon zitten.”
As ze dichterbij komp, zöt ze waorum het vogeltie blef zitten. Hij perbeert wel vort te vliegen, maor dat wul niet. Hij hef een paor stukkies gaoren an zien poot en daor zit e met vast an een tak. Jorn wul het vogeltie vortdaodelk lös maoken, maor dat is niet zo makkelk. Het diertie zit zo te fladdern en te piepen dat hij hum eigenlijk niet goed an pakken duurt. Anniek löp naor het vogeltie en begunt met hum te praoten.
“Even stilzitten heur,” zeg ze, en het is waorachtig net of het diertie heur verstiet. Nou hij stil zit, is het makkelk zat um hum lös te maoken. Jorn brek het takkie of, Anniek maokt het draodtie lös en hup daor vlög het vogeltie hen. Hij kik nog even um en vort is e. Deurdat ze nog verder de bos in lopen bint, bin ze de weg nou hielemaol kwiet ! Jorn wet zölfs niet iens meer wat zonet rechtoet was en dus loopt zij op goed geluk wieder.
Opiens ziet zij deur de stroeken een klein wit hoesie met een gruun deurtie en kleine raompies met grune kezienen. Veur ´t hoes zit een olde vrouw met wit haor op de bank te breien. “´t Zul toch gien heks weden”, flustert Anniek. “Ach nee,” zeg Jorn. “Heksen bestaot niet …geleuf ik, en zij is der vast gienende”. Hij löp op de vrouw an en zeg netjes: “Dag mevrouw, wij bint de weg kwiet en oez´ mam wet vast niet daw hier bint.”
De olde vrouw legt het breiwark even bijzied en schöf het brillegie op de top van de neus. Ze kik Jorn es goed an en zegt: “Ik bin mien ring kwiet” en pakt het breiwark weer op. “Jorn is ok altied alles kwiet” zeg Anniek, maor ik kan hiel goed zuken. “Mooi”, zeg de vrouw, as jullie mien ring vindt, dan wies ik je de weg naor jullie hoes. Anniek en Jorn an het zuken, maor dat valt vies tegen.
De ring is nargens te vinden. Niet in het hoesie op de taofel, niet op de grond, niet op de vensterbank, niet under de biezenmat die veur het grune deurtie lig en niet in de keuken. Alle deksels gaot van de pannen, alle bussen wordt openmaokt. Boeten wordt overal keken maor gien ring. Anniek vuult de traonen achter heur ogen prikken. As zij de ring niet vindt, dan blif het vrouwgie breien en … dan wes ze ok niet de weg naor hoes.
Maor dan iniens…. Oet de bos komp een vogeltie anvliegen. Is dat niet dat vogeltie….dat vogeltie dat an een tak vastzat? Hij vlög met een mooie boog um de kinder hen en giet op de emmer bij de regenput zitten. Prrrwiet, prrrwiet. Zul de ring in de regenput zitten? Zul het vrouwgie de ring bij het waoterputten verloren weden?
Jorn löp naor de waoterput en bukt zuch over de raand um te kieken of hij de ring in het waoter liggen zöt.
Hij kan het niet zo goed zien en bukt zuch nog wat wieder. Hij bukte zuch haost te diep, want het scheelde niet veul of hij was de put inkukeld. Prrrwiet, prrrwiet, zingt het vogeltie. “Ja, mooi heur”, bromt Jorn, “eerst net doen of de ring in de put lig en mij dan nog oetlachen ok.” “Prrrwiet, prrrwiet,” het klinkt hol, net of de vogel deur een toeter zingt. Hij hef zien kop in de emmer stoken.
Anniek kik in de emmer en ja heur, daor glinstert de ring. Het vrouwgie is gloepends bliede en döt drekt de ring an de vinger. “En nou…” zeg Anniek. “En nou…” zeg Jorn. “En nou…” zeg het olde vrouwgie. Ze poetst de ring met de rok op, dreit hum een slag in de rondte en ……. Jorn en Anniek staot iniens op het pad achter heur hoes. Toegelieks zegt ze: Zul die olde vrouw dan toch…..? “Een fee denk ik”, zeg Anniek, en ze löp op een draf naor hoes.
schriever: Eite Brink