De geest van het Pluusbossie
Elke dag gingen twei kinder saomen naor een meertie in het bos. Max en Isabel heitten ze. Op een dag vonden ze een kasteel huilemaol verstopt in het bos. Isabel wilde huil graog naor hoes. Max wol blieven om het kasteel te bekieken. ‘Misschien spookt het daor wel Max’, zee Isabel. ‘Kom dan gaon wie naor hoes’. ‘Isabel, ben jij bang veur spoken? Spoken bestaon neit.’ Isabel luit zich overhaolen. Al gauw vonden ze de ingang. Huil veurzichtig deden ze de deur open. Plotseling ruip een stem: ‘Wel bennen jullie?’ Max en Isabel wachtten even maor luipen toch deur omdat ze naaisgierig waren. An het ende van de gang zagen ze een olde trap. Kraokend en piepend kwamen ze op de eerste verdeiping an.
Ze wussen niet wat ze zagen. Een enorme kast, vol met bouken. Isabel ging oet heur dak. Een dreum die oetkwam! Ze pakte een bouk en wilde het oet de kaast haolen maor dat lukte niet. Het leek net of dat bouk vastplakt zat. Ze trok nog een keer huil haard en toen draaide de kast naor boeten en wör een geheime kaomer zichtbaor. Max en Isabel gingen naor binnen. Achter in de kaomer stun een staol die hin en weer bewoog. Ze keken nog ies goud. Der zat een geest op die stoul. ‘Aahhh een geest’, ruipen de kinder tegeliek. ‘Aahhh mensen’, ruip de geest.
Isabel en Max luipen zo haard as ze konden weg. Ze stopten bai het meer, waoras ze aaltied speulden. De geest intied, kwam bai van de schrik, keek om em tou en zweefde huil verzichtig naor beneden om de kinder te zein. Hij was nog nooit boeten west, hij haar dat nooit duurfd. Hij besloot om het toch te proberen. Huil dapper vloog hij naor boeten en bedocht toen, dat het huilemaol niet eng was om boeten te wezen. Hij snoof ies goud. Heerlijk, die frisse lucht. De geest ging op zuik naor de kinder.
Hij zaag ze in de verte bai het meertie zitten en zweefde op ze aof. ‘Kinder, jullie huiven niet bang te wezen. Ik wil jullie wat vertellen. Ik kom in vrede, maor jullie moeten niet proberen om mai te vangen.’ Geschrokken keken Max en Isabel de geest an maor ze vertrouwden hum en bleven zitten. ‘Beste kinder, ik ben al jaoren allent, ik heb gien familie of vrienden. De aandere geesten in het kasteel pesten mai altied en lachen mai oet. Zullen jullie mien vrienden worden willen?’ Isabel en Max dochten nao. Vrienden worden met een geest? Is dat niet een beettie raor? Ze keken mekaor an en zeden tegeliek : ‘dat doun wie maor dan moej het niet tegen onze olders zeggen want die vinden het niet goud.’ Ze spraken aof om mekaor aof en tou bai het meertie te ontmoeten. En dat doun ze nou al huil veul jaor. Misschien speulen ze der vandaog wel.
Schriever: Demi Helmhout. OBS de Elsakker te Westervelde (groep 8, 11 jaor old)
(dialect Kop van Drenthe).