Kwakkie woonde mit nog een hieleboel aandere kikkerties in een boerensloot. Ze had nog wel tien breurties en zussies en een pappe en een mamme. En niet te vergeten heur opa en opoe, ooms en tantes, nichies en neefies. Een hiele toggel femilie dus! De kleine kikkerties speulden de ganse dag mit menaar. Zo nou en dan wupten ze ies op de wal van de sloot en bekeken de wereld um heur toe. Die was hiél groot… Mit een gruun weilaand an àlle kaanten. En midden in een weilaand stund een grote boerderije. De kikkers hadden ook een kwaak-koor op-ericht.
Op zomeraovends gaven ze soms een kwaak-uutvoering. Dat klunk máchtig mooi en alle dieren in de buurte kwamen luustern. Zo hadden ze ’t daor hiel gezellig in die boerensloot. En dat zul zo ebleven wezen, as de boer die op de boerderije woonde, niet op een dag een groot wagenwiel op een paol baovenop zien schure ezet had. De opa van Kwakkie, een dikke olde kikker, die de hiele dag op een plompeblad zat te soezen, was de eerste die ’t zag. “Kwakkie! Kwakkie! Koomt ies gauw hier, der is een ramp gebeurd!” kwaakte opa. Kwakkie kwam dalijk, want ze was een geheurzaam kikkertie. “Nou muj ies even góéd kieken, Kwakkie,” zei opa. “Want as mien olde kikkerogen mij niet bedriegt, dan hebt ze daor op ’t dak van die grote schure een paol mit een wagenrad ezet. Klopt dat?” Kwakkie keek en knikte toen mit heur kleine kikkerkoppie van já. “En weet ie wel wat dat betiekent?” vreug opa heur. “Nee, opa,” zei Kwakkie. “Dat dacht ik wel,” kwaakte opa. “Zukke jonge kikkerties as ie weet nog niet wat ter in de kikkerwereld te koop is! Ik zal het oe vertellen. Op dat rad daor komp een ooievaarsnust. Dat is temiesten de bedoeling van de boer. En as daor warkelijk een ooievaar op an trekt, dan betiekent dat gróót gevaor veur oes. Want ooievaars eet kikkers! En zó is dat!” Kwakkie die geduldig ewacht had tot heur opa uut-ekwaakt was, vreug: “Wat is een ooievaar, opa?“ Opa zette een geleerde kikkerkop. “Een ooievaar? Nou… eh… dat is gewoon een ooievaar, hè? Vrogger, toen ik nog een klein kikkertie was zoas ie nou, is ter hier ies iene ewest. Een groot wit biest mit een lange rooie snavel, die altied op iéne pote zo hoge as een stelte, an de kaante van de sloot stund te loeren um te proberen iene van oes te pakken te kriegen en op te vreten… Ik heb toen hiél wat femilie verleuren op die meniere.” En opa kikker veegde mit een pootie de kikkertraonties weg die aover zien kikkerwanggies biggelden. “Gelukkig is die ooievaar tegen de harfst weg-evleugen en nóóit weer ekomen. Zodoende heb ié der nog nooit iene ziene… Maar nou dat wagenrad daor op die paol stiet, zal der wel umtied iene wezen! Och och, dat ik zuks op mien olde dag nog mit mut maken!” Toen leut opa hum zachies van ’t plompeblad zakken en kreup vurt in de modder um te gaon slaopen. Het duurde maar even of álle kikkers van de sloot wussen dat er een ooievaar op komst was. De miesten hadden der nog nooit iene ziene. Maar de oldern, zoas Kwakkie heur opa, wussen der de griezeligste verhalen aover te vertellen… Der gebeurde een hiele tied niks. En nao een poosie waren de mieste kikkers de ooievaar al weer vergeten. Tot, op een vrogge morgen, ze allemaole wakker schrukken van een vrömd geluud. ’t Leek net of ter een paar kiender an ’t kleppern waren. De kikkers gungen allemaole op de plompeblaren zitten en keken neisgierig rond. En toen… Toen zagen ze baoven op het wagenrad een grote witte veugel op lange steltpoten en mit een grote rooie snavel waor hij dat gekke geluud mit meuk… De kikkers kwaakten verschrikt: “De ooievaar is ekomen! De ooievaar is ekomen!” En ze sprungen doodsbenauwd weer in de sloot en verdwenen onder ’t water… Vanof die dag was de gezelligheid vurt. Alle kikkers van klein tot groot mussen goed uut heur kikker-ogen kieken, want de ooievaar stapte op zien lange stelten langs de sloot en o wee as hij een kikkertie in de smiezen kreeg! Die was zó in zien rooie snavel verdwenen. Kwakkie vund ter niks meer an en opa zat zwaor in de zorgen. Want hij kun nooit meer ies lekker in de zunne op een plompeblad zitten te soezen. ’t Was áltied oppassen veur dat grote biest! Maar nao een tied raakten ze der al wat an ewend en weurden driester. Ook opa wol ies weer proberen baoven water te komen. Dat deed hij op een vrogge morgen. Veurzichtig kreup hij op een plompeblad en zat wat in ’t ronde te kieken. De zunne weur warmer en warmer en opa zien kikkeroogies zwaorder en zwaorder… Ze zakten dichte en opa sleup! De ooievaar was onderhaand wakker eworden en had honger. Hij stapte naor de sloot um te proberen of e nog een kikkertie oppikken kun. En… ja heur. Daor zag hij een dikke vette kikker, die rustig op een plompeblad zat te slaopen! ’t Was Kwakkie zien opa… De ooievaar deed zien grote snavel lös en… hupsekee! Daor vleug opa deur de locht! Hij schruk hum te pletter en kwaakte zo hard as e kun! Dat heurde Kwakkie. “Help!!! Dat is mien opa!!!” reup ze, en sprung op de wal. Daor zag ze de ooievaar staon, op iene pote. De ààndere had hij een endtie op-etrökken en opa bengelde in de locht… “Gauw!” dacht Kwakkie. “Aans is ’t te late! Ik mut rap wat bedeinken!” Vlak veur heur kikkerkoppie stund een rietplume hen en weer te wiegen in de wiend. Kwakkie trök de plume uut de grond en… kielde de ooievaar dermit onder zien op-etrökken pote…
De ooievaar kun niet tegen kielen. Hij mus lachen en deed zien snavel wied lös! Plons!! Daor völ opa weer in de sloot! Gauw sprung Kwakkie hum nao um te kieken hoe ’t of-elopen was. Nou, dat völ toe heur! Opa was nog goed monter! Allent zien iene kikkerbillegie deed wat zeer, en hij was netuurlijk barre schrukken. Wat waren de kikkers bliede dat opa der zo goed of-ekomen was! En Kwakkie? Die was netuurlijk de held, of liever, de heldin van de dag!
Schriefster: Bonnie Veendorp
Uut Drents Veurleesboek
